Οι αληθινοί σολίστες εκτιμούν απεριόριστα το ομαδικό παιχνίδι: Ποτέ δεν αρνούνται να παίξουν ομαδικά και πάντοτε απολαμβάνουν τη συνεργασία με άλλους ισάξιους συμπαίκτες.
Έτσι παίζουν οι τζαζ ορχήστρες. Όλοι μαζί, αλλά στο ρεπερτόριο έρχεται η στιγμή που ο καθένας έχει δικαίωμα στο σόλο του. Είναι η στιγμή που ο κάθε παίκτης αποδεικνύει ότι μπορεί να ξεχωρίσει και ότι αξίζει να είναι μέλος μιας ομάδας που ξεχωρίζει.
Εκείνη την ιερή ατομική στιγμή οι συμπαίκτες στηρίζουν το σόλο του συμπαίκτη τους γιατί αφενός τον σέβονται και τον πιστεύουν και αφετέρου έχουν κέρδος από αυτό, αφού τελικά είναι αποτελεσματικό και εξυπηρετεί όλη την «ομάδα ορχήστρα».
Έτσι έπαιξε και η Εθνική Ομάδα μπάσκετ στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Σερβίας/Μαυροβουνίου. Σαν μια τζαζ ορχήστρα.
Μπορεί να μην είχε τον δεδομένο και αδιαμφισβήτητο σούπερ σταρ (π.χ. Νοβίτσκι), αλλά είχε πολύ καλούς παίκτες που ο καθένας μπορούσε να αναλάβει τον ηγετικό ρόλο που του αντιστοιχούσε, ανάλογα με την εξέλιξη του αγώνα .
Έτσι, σε κάθε αγώνα, αναδείκνυε και ένα διαφορετικό παίκτη σολίστα που λειτουργούσε ως «κρυφός άσος» και αιφνιδίαζε τον αντίπαλο.
Tα πρώτα ματς τα συστήματα βασίζονταν στον Παπαδόπουλο, αλλά όταν τον μπλόκαραν οι αντίπαλοι προπονητές, έπιασε δουλειά η περιφέρεια με τον Διαμαντίδη, τον Ζήση και στις τελευταίες αναμετρήσεις τον εκπληκτικό Παπαλουκά να δίνει ρεσιτάλ τόλμης και αποτελεσματικότητας.
Αυτό το «σύστημα» βέβαια, λειτουργούσε με την άδεια του «δράκου», ο οποίος κατάφερε �ακριβώς επειδή πίστευε στους παίκτες του και δεν «μπλόκαρε» κανέναν - να πάρει το μέγιστο της προσφοράς από τον καθένα.
Με τέτοια «χημεία», δηλαδή, με «απελευθερωμένη υποταγή» στα συστήματα, οι παίκτες δεν είναι απλά ρομπότ, γίνονται δημιουργικοί και έτσι είναι λογικό να περιορίζεται η ατυχία στο ελάχιστο και να έρχονται οι επιτυχίες.
Δεν είναι τυχαίο ότι, το «τρίποντο της ζωής» που μας έστειλε στον τελικό, το σημείωσε ο Διαμαντίδης ο οποίος δεν διαθέτει εξαιρετικό σουτ, όπως διαπίστωσαν και οι σκάουτερς του ΝΒΑ. Εκείνη τη στιγμή όμως έπρεπε να γίνει σουτέρ και έγινε.
Η νέα γενιά του ελληνικού μπάσκετ είναι θησαυρός γιατί οι παλαιότερες έβαλαν γερά θεμέλια, αλλά και γιατί η ομοσπονδία δουλεύει με αρχές και αξίες και συνεχίζει μια σπουδαία �για μια μικρή χώρα- παράδοση.
Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους γιατί μας έδειξαν τον δρόμο της επιτυχίας και απέδειξαν για μια ακόμα φορά, ότι μπορούμε .
Ας φτιάξουμε λοιπόν «σχολεία» πάνω σε αυτό το μοντέλο της επιτυχίας, για να μην κατρακυλήσουμε αύριο και βυθιστούμε στο τέλμα , εξαιτίας της ανοησίας μας.


ΥΓ) 1) την Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2005 η ελληνική ομάδα μπάσκετ των ανδρών κατέκτησε το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στην Μπεογκράτσκα Αρένα του Βελιγραδίου νικώντας στον τελικό τη Γερμανία του Ντιρκ Νοβίτσκι 78-62. Τρία λεπτά πριν από τη λήξη του αγώνα και ενώ η Ελλάδα προηγείτο με μεγάλη διαφορά, ο μεγάλος σταρ των Ντάλας Μάβερικς αντικαταστάθηκε, αποδεχόμενος ότι είναι αδύνατον να «γυρίσει» το παιχνίδι. Τότε, όλο το γήπεδο ξέσπασε σε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα (ακόμη και οι Έλληνες φίλαθλοι) στο οποίο ανταπέδωσε ο Γερμανός NBAερ. Ήταν μια στιγμή αθλητικού πολιτισμού που πρέπει να γίνει παράδειγμα.

2) Επειδή οι επιτυχίες δεν έρχονται τυχαία, αξίζει να δούμε κάποιες απαντήσεις του προπονητή της νίκης Παναγιώτη Γιαννάκη:
Α) στην ερώτηση μιας Γαλλίδας δημοσιογράφου να συγκρίνει την ομάδα του 1987 με τη σημερινή, απάντησε: «Σέβομαι το παρελθόν, αλλά λατρεύω το μέλλον. Τότε είχαμε έναν συμπαίκτη, τον μεγάλο Νίκο Γκάλη, που έβαζε την μπάλα στο καλάθι όπως ήθελε. Τα κατάφερνα κι εγώ στην επίθεση, όχι όμως σαν τον Νικ.Συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να δώσω περισσότερη σημασία στην άμυνα. Από τότε, το «μότο» μου ήταν: «Μία ΚΑΛΗ ΠΑΣΑ κάνει ΔΥΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΥΣ: αυτόν που τη δίνει και εκείνον που την παίρνει να βάλει το καλάθι». Ε, λοιπόν αν θεωρήσουμε ότι είχα σωστή νοοτροπία, αυτά τα παιδιά με τον τρόπο που αγωνίστηκαν σε αυτή τη διοργάνωση με ξεπέρασαν».

Β) Πιο είναι πιο σημαντικό να είσαι παίκτης ή προπονητής σε τέτοιες επιτυχίες;
«Να ξέρετε ότι πρωταγωνιστές είναι οι παίκτες και μόνο. Όλοι οι άλλοι είναι δίπλα τους για να τους βοηθούν να ξεδιπλώνουν τις αρετές τους». Με την απάντηση αυτή ενθουσιάστηκε και ο Νοβίτσκι που καθόταν δίπλα στη συνέντευξη Τύπου.

Γ) Μια συμβουλή για τους νέους πρωταθλητές Ευρώπης;
«Νοιώθω σαν πατέρας τους και μπορώ να τους διαβεβαιώσω ότι η επιτυχία έχει καταστρέψει πολλούς ανθρώπους».

Η περίπτωση του διαγραφέντα βουλευτή Πιερίας της ΝΔ, Ευάγγελου Πολύζου και η αντίδρασή του όταν έμαθε «δια τηλεοράσεως» τη διαγραφή του, κατέδειξε περίτρανα το απίστευτα χαμηλό επίπεδο του ελληνικού κοινοβουλίου.
Δεν μπορεί να φανταστεί κανείς χειρότερη κατάντια, πιο τριτοκοσμική συμπεριφορά από την αντίδραση του «κακομοίρη» βουλευτή κ. Πολύζου, ο οποίος παρότι υπήρξε εξιλαστήριο θύμα (δεν υπέπεσε δηλαδή σε κανένα παράπτωμα), βροντοφώναζε «δια τηλεοράσεως» στον αρχηγό του, «σφάξε με αγά μου να αγιάσω!».
«Εγώ ήμουν και θα είμαι Καραμανλικός» έλεγε, ο δύστυχος βουλευτής ό,τι κι αν συμβεί, δηλαδή, «ό,τι και να μου κάνει ο αρχηγός μου» δεν μπορώ να το κρίνω γιατί… Γιατί, άραγε;
Γιατί στην Ελλαδάρα μας, το λίκνο της Δημοκρατίας, δεν υπάρχουν δημοκρατικές λειτουργίες ούτε στα κόμματα αλλά ούτε και μέσα στον υποτιθέμενο ναό της Δημοκρατίας, όπως θα έπρεπε να είναι το ελληνικό κοινοβούλιο.
Και ο κ. Πολύζος δεν είναι κανένας «ψαρωμένος» νέος βουλευτής ώστε να έχει το ελαφρυντικό της απειρίας και της απειλούμενης καριέρας του, αφού εκλέγεται από το 1996 και είναι κοντά στη βουλευτική σύνταξη, την οποία με τις τρεις θητείες του στο κοινοβούλιο, την έχει ήδη εξασφαλίσει.
Είχε δηλαδή τη δυνατότητα, να σηκώσει το ανάστημά του και να διασώσει την αξιοπρέπειά του, αλλά και το γόητρο του κακομοίρη Έλληνα βουλευτή ο οποίος απ’ ότι φαίνεται, υπάρχει μόνο για να χειροκροτεί τον εκάστοτε αρχηγό του.
Κρίμα! Τι άλλο να δούμε πλέον!
Αν η πλειονότητα των εθνοπατέρων που υποτίθεται αποφασίζουν για την τύχη μας, βουλεύεται όπως ο κ. Πολύζος, τότε ζήτω που καήκαμε!
Και δυστυχώς, πολλοί λίγοι είναι αυτοί που θα αντιδρούσαν διαφορετικά στο αρχηγικό φόβητρο, αφού οι περισσότεροι σκέφτονται την «καρέκλα» τους πάνω απ’ όλα, ακόμη και πάνω από την αξιοπρέπειά τους.
Στο παρελθόν, κάποιοι άλλοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, είχαν παραπονεθεί στον «μεγάλο αρχηγό» τον Ανδρέα Παπανδρέου, ότι δεν τον είχαν δει ποτέ τα τελευταία χρόνια από κοντά να του σφίξουν έστω το χέρι!
Και απ’ ότι φαίνεται, τώρα τελευταία, ο κ. Καραμανλής εμπνέεται πολύ από το πρότυπο του «μεγάλου» Ανδρέα Παπανδρέου, αφού για να κερδίζει το παιχνίδι των εντυπώσεων και των «τηλεοράσεων» που κατευθύνουν τα πλατειά λαϊκά στρώματα, δεν επιτρέπει «μύγα στο σπαθί του» και «παίρνει κεφάλια», όπως έκανε ο αείμνηστος ηγέτης του Κινήματος της Αλλαγής.
Το συμπέρασμα είναι ότι, και οι Έλληνες ηγέτες οι οποίοι εξακολουθούν να συμπεριφέρονται ως νέοι Καίσαρες, είναι κατά βάθος και αυτοί δυστυχείς και «κακομοίρηδες», αφού δεν αξιώνονται να εργαστούν και να συνεργαστούν σε ένα ανεπτυγμένο δημοκρατικό περιβάλλον.
Το φταίξιμο είναι βέβαια δικό τους, γιατί δεν κάνουν και πολλά πράγματα για να βελτιώσουν ουσιαστικά τη δημοκρατική λειτουργία, ούτε των κομμάτων τους ούτε του ελληνικού κοινοβουλίου.


ΥΓ) Για την ιστορία θυμίζουμε ότι : Στις 7 Σεπτεμβρίου του 2005, λίγες ημέρες πριν από την έναρξη της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης, ο κ. Καραμανλής διέγραψε τον κ. Πολύζο από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ επειδή με δηλώσεις του είπε ότι, όπως σε όλα τα κόμματα έτσι και στη ΝΔ, υπάρχουν έντιμοι άνθρωποι αλλά και κάποιοι που χρηματίζονται…