Μια νέα μορφή δημοσιογραφίας, τη βιντεοδημοσιογραφία, έχει στόχο να παρακολουθήσει, να αναδείξει και να ενισχύσει το 3ο Φεστιβάλ Βιντεοδημοσιοφραφίας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 27 έως τις 29 Οκτωβρίου 2006 στο Βερολίνο (Kino Babylon Berlin).

Το Φεστιβάλ, που διοργανώνεται από τη Deutsche Welle (DW-TV) και τους φορείς Hessischer Rundfunk, Videomission, Bauhaus-Universität Weimar και Schweizer Fernsehen, καλεί όλους τους βιντεοδημοσιογράφους (VJs) να συμμετάσχουν με παραγωγές τους, όπου η σκηνοθεσία, η εικονοληψία, το μοντάζ και τα κείμενα θα έχουν γίνει από το ίδιο πρόσωπο. Το Φεστιβάλ απευθύνεται σε ενεργούς VJ, συντάκτες, ελεύθερους συνεργάτες Μ.Μ.Ε., οπερατέρ, μοντέρ, υπεύθυνους προγράμματος, διευθυντές προγράμματος, παραγωγούς, σχολιαστές, φοιτητές οπτικοακουστικών και δημοσιογραφικών κατευθύνσεων σπουδών. Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ, θα προβληθούν και θα βραβευθούν οι καλύτερες παραγωγές, ενώ σε επτά κατηγορίες των θεματικών ενοτήτων ντοκιμαντέρ, ρεπορτάζ και ειδήσεις θα απονεμηθούν βραβεία συνολικής αξίας 10.000 ευρώ.

Τι είναι η βιντεοδημοσιογραφία

Κάμερα, μοντάζ, κείμενα - όλα από το ίδιο χέρι. Οι βιντεοδημοσιογράφοι (VJs) είναι «αθλητές» του τηλεοπτικού δημοσιογραφικού τριάθλου. Η ψηφιακή τεχνολογία φέρνει την επανάσταση στην τηλεοπτική παραγωγή: ο εξοπλισμός είναι εύκολος στη χρήση και τα (τεχνικά) όρια μεταξύ επαγγελματικού και ερασιτεχνικού εξοπλισμού δεν υφίστανται σχεδόν. Ακόμα κι ένα έμπειρο μάτι δεν ξεχωρίζει πια εύκολα ένα καλό προϊόν βιντεοδημοσιογραφίας από μια παραγωγή σε Beta-SP. Με την ψηφιακή κάμερα και τον φορητό υπολογιστή επιτυγχάνονται εικόνες που αλλάζουν την τηλεόραση, αφού ένας VJ πλησιάζει τους πρωταγωνιστές του πολύ περισσότερο από το «κλασσικό» τριμελές τηλεοπτικό συνεργείο, το οποίο εργάζεται με κατανεμημένους ρόλους. Ο VJ δουλεύει με μεγαλύτερη ευελιξία, ευχέρεια κινήσεων και σχετικά οικονομικά. Για τους υπεύθυνους προγράμματος και τους οικονομικούς διαχειριστές, η χρήση VJ ανοίγει νέους ορίζοντες και νέα πεδία, ειδικά σε εποχές περιορισμένων προϋπολογισμών παραγωγής.

Στο B.B.C. έχουν ήδη μετεκπαιδευτεί πάνω από 600 συντάκτες και τεχνικοί σε VJ, οι οποίοι καλύπτουν πλέον μεγάλο μέρος θεμάτων της εσωτερικής επικαιρότητας και αποστέλλονται με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα και στο εξωτερικό. Στη Γερμανία είναι ο ραδιοφωνικός οργανισμός της Έσσης (Hessischer Rundfunk), η Deutsche Welle TV (DW-TV) και ο ραδιοφωνικός οργανισμός της Κεντρικής Γερμανίας (Mitteldeutscher Rundfunk) αυτοί που χρησιμοποιούν περισσότερο βιντεοδημοσιογράφους. Ακολουθούν όμως και άλλοι σταθμοί, ενώ η εθελοντική εκπαίδευση σε VJ συναντάται ολοένα και συχνότερα.

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Βιντεοδημοσιογραφίας, δείτε: www.videoreporter.org


ΥΓ) Κι ενώ "έξω" συμβαίνουν όλα αυτά, στο εσωτερικό της Ελλάδας οι αρμόδιοι προτιμούν να τα αντιμετωπίζουν με τη μεσαιωνική αντίδραση της "δαιμονοποίησης" ή με το βολικό στρουθοκαμηλισμό μέχρις ότου ξεσπάσει έντονα κάποια σοβαρή εργασιακή παρενέργεια.
Τότε, ο ένας θα ρίχνει τις ευθύνες στον άλλο και οι εργαζόμενοι ως συνήθως θα υποστούν τις συνέπειες.
Πόσο ενημερωμένοι είναι άραγε οι εκπρόσωποι των συνδικάτων για τον βιντεοδημοσιογράφο (VJ) και τον αυριανό ρόλο του στο εργασιακό τοπίο των Μέσων ενημέρωσης;
Μήπως πρέπει να το ψάξουν λίγο το θέμα και να το αντιμετωπίσουν με ρεαλισμό και τόλμη για να μην αποβεί σε βάρος των μεροκαματιάρηδων της ενημέρωσης που αύριο θα είναι απροετοίμαστοι και θα αποτελέσουν τα θύματα των αλλαγών;

Μετά τη μεγάλη νίκη επί των ΗΠΑ, την ώρα που όλοι μιλούσαν και αποθέωναν την ομαδικότητα και νόμιζαν ότι ανακάλυψαν το μυστικό της νίκης, ήρθε η συντριβή από τους Ισπανούς για να τονίσει ότι είναι σοβαρό λάθος η υποτίμηση και ο παραγκωνισμός του ακριβώς αντίθετου στοιχείου, δηλαδή, της υψηλής ατομικής ικανότητας.
Κατόπιν εορτής, μετά τη μεγάλη νίκη επί των Αμερικανών του ΝΒΑ όλοι μιλούσαν για την ΟΜΑΔΑ. Μετά τη συντριβή στον τελικό από την Ισπανία όλοι ψάχνονταν για το τι φταίει.
Έτσι είναι τα πράγματα. Όταν εντείνεις το άσπρο μέχρις εσχάτων, βγαίνεις στο μαύρο, λέει ο ποιητής. Γιατί τα αντίθετα μπορείς και πρέπει να τα συμφιλιώνεις, δεν μπορείς όμως να τα εξαλείψεις.
Τι φταίει λοιπόν για τη συντριβή μας, αφού είμαστε η ΟΜΑΔΑ που δεν χάνει, αφού υποτάξαμε το "εγώ" στο "εμεις";
Μάλλον, ότι αυτό το κακόμοιρο το εγώ το παραυποτάξαμε και το κάναμε ένα προβλέψιμο "σύστημα" που ο αντίπαλος το διάβαζε σαν ανοιχτό γράμμα.
Αν διαβάσουμε σήμερα τι είπε ο μεγάλος σοβιετικός άσος Σεργκέι Μπέλοφ για τον Νίκο Γκάλη το 1987, ίσως καταλάβουμε ένα σοβαρό λόγο για τη συντριβή μας από τους Ισπανους στον τελικό:

Soviet Union basketball star Sergei Belov commented on 1987: "I admire him. When he plays one against one there is no way to stop him. I never thought that could be a player who could on his own beat the Soviet Union."

"Τον θαυμάζω.Όταν παίζει ένας εναντίον ενός δεν υπάρχει τρόπος να τον σταματήσεις. Δεν φανταζόμουνα ποτέ ότι θα μπορούσε να υπάρξει ένας παίκτης που θα μπορούσε μόνος του να νικήσει τη Σοβιετική Ένωση".

Ομάδα χωρίς παίκτη σολίστα είναι προβλέψιμη και όταν ο αντίπαλος είναι ισάξιος (π.χ. Ισπανία) ή καλύτερος, δεν έχεις πολλές πιθανότητες να κερδίσεις.
Αν μαλιστα, όπως συνέβη με την Εθνική μας, σε βρει καταπονημένο από υπερπροσπάθεια και αγχωμένο γιατί έχεις λουστεί τεράστια δόξα μετά τη νίκη επί των ΗΠΑ και θέλεις το χρυσό για κερασάκι στην τούρτα σου, τότε μπορεί και να σε συντρίψει. Όπως ακριβώς έγινε στον τελικό με τους "φούριας ρόχας".

Το τρωτό σημείο της Ελλάδας ήταν η έλειψη ενος παίκτη σολίστα. Αν η Ελλάδα η οποία ήταν εντελώς προβλέψιμη, "ανοιγμένο γράμμα" για τους Ισπανούς, είχε έναν σολίστα που μπορούσε να αλωνίσει και να απειλήσει με την απρόβλεπτη ενέργειά του την ισπανική άμυνα τότε είναι σίγουρο ότι σε καμμία περίπτωση δεν θα είμαστε τόσο εύκολα αντιμετωπίσιμοι. Είναι σίγουρο ότι δεν θα χάναμε με τέτοιο σκορ και είναι πολύ πιθανό ακόμη και να κερδίζαμε, αφού θα είχαμε αποσυντονίσει την ισπανική άμυνα και θα άλλαζε η ψυχολογία του παιχνιδιού. Αυτό φάνηκε, εξάλλου, σε ένα "μπάσιμο" με σταυρωτή τρίπλα και καλάθι του Δημήτρη Διαμαντίδη όταν σηκώθηκε ο πάγκος μας και πήγαμε να πάρουμε τα πάνω μας. Ήταν όμως το μόνο και δεν είχε συνέχεια.
Εδώ στην Ελλάδα, δυστυχώς παρεξηγούμε εύκολα. Το να εξυμνείς την ομαδικότητα είναι αυτονόητο αφού πρόκειται για ομαδικό άθλημα, αλλά ταυτόχρονα να "σκοτώνεις" τον σολίστα, γιατί; Όταν θα τον χρειαστείς, όπως στον τελικό, αν έχεις τα κότσια να κάνεις αυτοκριτική θα νοιώσεις την έλλειψή του και τότε θα καταλάβεις την αξία του. Αν όχι, τότε δεν πρόκειται ποτέ να γίνεις η ΟΜΑΔΑ, όπως εύκολα διαλαλούν κάποιοι μετά τις επιτυχίες, αφού βλέπουν μόνο την επιφάνεια και "πιάνονται" από τα αποτελέσματα.
Δυστυχώς, η ιστορία του αθλήματος διδάσκει ότι ορισμένοι δεν διδάσκονται τίποτα από αυτήν.
ΟΜΑΔΑ ήταν π.χ. η Γιουγκοσλαβία η οποία πάντα εκμεταλλευότανε τους σολίστες της (π.χ. Ντράζεν Πέτροβιτς, Ντέγιαν Μποντιρόγκα κ.α.).
Θα μπορούσε να πει κάποιος, ότι δεν έχουμε σολίστες, γι' αυτό δεν τους επιλέξαμε. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Όταν θέλεις ένα τύπο παίκτη, τον βρίσκεις! Υπάρχουν πολλά ταλέντα στο ελληνικό μπάσκετ που μπορούν να συνεχίσουν μια παράδοση που ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μας. Μια παράδοση που εδραίωσε ο μεγάλος Νίκος Γκάλης, ο παίκτης που έκανε την υπέρβαση και άλλαξε τη μοίρα του αθλήματος στην ψωροκώσταινα!
Για σκεφτείτε λίγο, αν έπαιζε σε αυτή την πολύ καλή ομάδα μας ο Γκάλης, υπήρχε περίπτωση να βάλουμε 47 πόντους; Υπήρχε περίπτωση να τον "μπλοκάρουν" οι "φούριας ρόχας" χωρίς να βγουν τουλάχιστον δύο-τρεις έξω με φάουλ; Μόνος του ο Γκάλης μπορεί να τους έβαζε 47 πόντους!
Βέβαια, Νίκος Γκάλης, δεν υπάρχει σήμερα, αλλά δεν πρόκειται να υπάρξει ούτε αύριο, αν οι "εθνικοί" και οι λοιποί προπονητές φροντίζουν να περιθωριοποιήσουν τον κάθε παίκτη σολίστα, μόλις αντιληφθούν ότι το παραπάνω ταλέντο του, θα ... χαλάσει τη "χημεία" της "ρομποτικής ομάδας" που αποτελεί το ισχύον πρότυπο!
Να παντρέψουν ένα παίκτη σολίστα με μια παρέα πολύ καλών παικτών που παίζει σαν ΟΜΑΔΑ, ούτε που το σκέπτονται! Για μερικούς προπονητές -όχι λίγους- ο σολίστας είναι ο κακός δαίμονας που πρέπει να εξοστρακιστεί! Ο λόγος είναι απλός: φοβούνται από έλειψη μεγαλοψυχίας να παραδεχτούν ότι (τουλάχιστον μεταξύ ισάξιων αντιπάλων),το μεγαλύτερο μερίδιο της νίκης οφείλεται σε αυτόν και στην ξεχωριστή του ικανότητα και όχι στα φοβερά συστήματά τους!
Κάποιοι δεν εννοούν να καταλάνουν ότι δεν αρκεί πάντα η πάσα και το σουτ για να κερδίσεις ένα παιχνίδι. Ας λάβουν λοιπόν υπόψη τους αυτό που είπε ο προπονητής των Ισπανών Πέπου Ερνάντεθ για τη νίκη της ομάδας του στον τελικό εναντίον της Ελλάδας.
Όσον αφορά την αντιμετώπιση της πρωταθλήτριας Ευρώπης στον τελικό, ο Πέπου Ερνάντεθ ανέφερε πως το μυστικό για την επιτυχία της ομάδας του ήταν ο… αποκλεισμός της κάθετης πάσας των τριών κοντών προς τον ψηλό της ομάδας. Αυτό υποστήριξε ότι ήταν και το το σημείο-κλειδί για την επικράτηση των Ιβήρων, για το οποίο εκθείασε τους Μαρκ Γκασόλ και Ρέγιες.


ΥΓ) Όλα τα παραπάνω είναι σκέψεις που δεν πρέπει να παρεξηγηθούν και να νομίσουν ορισμένοι ότι είμαστε εναντίον της ομαδικότητας και της υποταγής του "εγώ" στο "εμείς". Κάθε άλλο. Ομάδα χωρίς ομαδικότητα και "αυτοματισμούς" συνεργασίας μεταξύ των παικτών της, δεν είναι ομάδα.
Απλά , θεωρούμε ότι ο παίκτης σολίστας είναι απαραίτητο στοιχείο των μεγάλων ομάδων και δεν πιστεύουμε ότι εξ ορισμού χαλάει τη "χημεία" της "ρομποτικής" ομάδας που έχουν ως πρότυπο κάποιοι "ειδικοί".
Γι' αυτό οι εκλέκτορες και οι προπονητές ακόμη και αν διαθέτουν τους καλύτερους ρολίστες, πρέπει να έχουν έναν τουλάχιστον απρόβλεπτο σολίστα στο ρόστερ τους, να τον πιστεύουν και να του δίνουν την ελευθερία που χρειάζεται, αν θέλουν να λέγονται ΜΕΓΑΛΗ ΟΜΑΔΑ.
Εξάλλου, όλες οι μεγάλες ορχήστρες, έχουν τους σολίστες τους...




Ο Νίκος Γκάλης, ο μεγάλος σολίστας του ελληνικού, του ευρωπαϊκού αλλά και του παγκόσμιου μπάσκετ, γνώριζε και γνωρίζει πότε πρέπει να δώσει ασιστ και μέσα στο γήπεδο και έξω από αυτό. Το απέδειξε και προ ημερών με το τηλεγράφημά του (ψυχολογική ασίστ) στα παιδιά της εθνικής ομάδας και στον Παναγιώτη Γιαννάκη πριν από το ματς με τους Αμερικάνους του ΝΒΑ.
Στη συνέχεια απέδωσε τα εύσημα στους διεθνείς μας όταν αήττητοι έφταναν μέχρι τον τελικό και το ίδιο έκανε και μετά από αυτόν, παρά την απώλεια του χρυσού μεταλλίου, που όπως τόνισε στην ανακοίνωσή του, σε καμία περίπτωση δεν μειώνει την επιτυχία του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος.

«Συγχαρητήρια στους συντελεστές της νέας μεγάλης επιτυχίας της Εθνικής μας ομάδας. Από το 1987 μέχρι και σήμερα η Εθνική μας ομάδα έχει κάνει περήφανους τους Έλληνες με τα συνεχή επιτεύγματα της και για αυτό και έχει κερδίσει τις καρδιές τους. Στην Ιαπωνία η "αγαπημένη των Ελλήνων φιλάθλων" τα πήγε περίφημα και πήρε πανάξια την 2η θέση στον κόσμο. Ήταν ένα ακόμη επίτευγμα του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Βέβαια όλοι πιστέψαμε ότι το χρυσό ήταν δικό μας. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη, αλλά αυτό δεν μειώνει την μεγάλη επιτυχία των διεθνών μας. Απλά θα πρέπει να μάθουμε και από την ήττα μας στον τελικό κάποια πράγματα για το μέλλον. Μπροστά μας υπάρχουν δύο μεγάλες διοργανώσεις το Ευρωπαϊκό του 2007 και η Ολυμπιάδα του Πεκίνου. Πιστεύω ακράδαντα ότι με την καθοδήγηση του πολύ καλού προπονητικού τιμ που υπάρχει και με το ταλέντο που διαθέτουν αυτά τα παιδιά θα διακριθούν και σε αυτές τις διοργανώσεις. ¶λλωστε θα έχουν ένα ακόμη αβαντάζ που είναι η εμπειρία τους από το πρόσφατο Παγκόσμιο Κύπελλο».

ΥΓ2) Η νίκη μας απέναντι στις ΗΠΑ υπήρξε η αφορμή για ορισμένους "ειδικούς" να αρχίσουν τις υπερβολές και να βρουν "πατήματα" για να μειώσουν τους αμερικανούς παίκτες.
Έτσι είναι αυτοί οι "ειδικοί", είναι οι κολαούζοι της επιτυχίας. Εμφανίζονται, ανέξοδα, πάντα πίσω από τις επιτυχίες ως αυθεντίες για να κλέψουν λίγη δόξα και χρήμα και εξαφανίζονται όταν στη συνέχεια τους διαψεύδουν παταγωδώς τα γεγονότα.
Η Ελλάδα κέρδισε τις ΗΠΑ γιατί είναι καλή ομάδα και έπαιξε το τέλειο παιχνίδι της ( της "έπιαναν" όλα) και διότι οι αμερικανοί παίκτες δεν την υπολόγισαν όσο έπρεπε, παρά τα γραφόμενα περί μεγάλου σεβασμού κ.λπ.
Αν παίξουν δέκα φορές αυτές οι δύο ομάδες δεν θα βρεθούν παρά ελάχιστοι να στοιχηματίσουν ότι η Ελλάδα θα κερδίσει τις περισσότερες.
Οι αμερικανοί παίκτες και προπονητές αγαπούν το άθλημα και έχουν μπασκετική παιδεία γι΄αυτό μετά την ήττα τους και παρά τον πληγωμένο εγωϊσμό τους όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, στις δηλώσεις τους έδωσαν συγχαρητήρια στην ελληνική ομάδα: "Μπράβο στούς Έλληνες. Τους βγάζουμε το καπέλο". Αυτό είπαν οι αμερικάνοι παίκτες του ΝΒΑ, οι οποίοι για κάποιους Έλληνες "ειδικούς", δεν ξέρουν μπάσκετ παρά μόνο "να καρφώνουν".
Αντί, να ευγνωμονούν την τύχη μας που ο Έλληνας μπασκετμπολίστας απέκτησε όνομα στη γενέτειρα του μπάσκετ και στο εξής δεν θα τον θεωρούν αμελητέο, οι διάφοροι "ειδικοί" μετά από την απίστευτη και μόνο ΜΙΑ επιτυχία, έτρεξαν να μειώσουν τους αμερικανούς παίκτες και το αμερικάνικο μπάσκετ.
Τι να πει κανείς με τους υπερφίαλους..
----------------------------
Το φύλλο αγώνα

Μουντομπάσκετ 2006 - Τελικός
3/9/2006
Γήπεδο: Σαϊτάμα Σούπερ Αρένα, Ιαπωνία
ΕΛΛΑΔΑ-ΙΣΠΑΝΙΑ 47-70
(12-18, 23-43, 34-54, 47-70)

ΕΛΛΑΔΑ (Παναγιώτης Γιαννάκης)
Παπαλουκάς 10 (1), Σχορτσιανίτης 2, Σπανούλης Β. 4, Βασιλόπουλος Π. , Φώτσης 7 (1), Χατζηβρέττας, Τσαρτσαρής, Διαμαντίδης 4, Παπαδόπουλος Λ. 2, Κακιούζης Μιχ. 17 (3), Ντικούδης 1.

ΙΣΠΑΝΙΑ (Πέπου Ερνάντες)
Φερνάντεθ, Καμπέθας 1, Ναβάρο 20 (4), Καλντερόν 7 (1), Ρέγες 10, Χιμένεθ 4, Ροντρίγκεθ Σ. , Ροντρίγκεθ Μπ.6 (1), Γκασόλ Μ. 2, Μουμπρού, Γκαρμπαχόσα 20 (6).

Διαιτητές: Γιούνγκεμπραντ (Φινλανδία), Μουρ (ΗΠΑ), Εστέβες (Αργεντινή)