Λεπτομέρειες

Γράφτηκε από τον/την Σχολιαστής

Κατηγορία: Επικαιρότητα

Δημοσιεύθηκε : 17 Φεβρουαρίου 2014

Είναι νομοτέλεια! Για τις εκλογές λεφτά υπάρχουν!

Και βέβαια ο Γιώργος Παπανδρέου (ΓΑΠ) που καθιέρωσε αυτή τη φράση, όπως θυμόμαστε, την είπε προ των εκλογών του 2009.

Έτσι και τώρα, πριν από τις ευρωεκλογές και τις Αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαϊου, λεφτά "υπάρχουν" και περισσεύουν! Υπάρχει πλεόνασμα...

Γι' αυτό θα δοθεί δώρο Πάσχα, πρωτίστως στους -κατ' εξοχήν- ψηφοφόρους του  κυβερνητικού κόμματος και ύστερα σε όσους εναπομείναντες του συγκυβερνώντος ΠΑΣΟΚ (ένστολους, χαμηλοσυνταξιούχους κ.α.).

Αν λοιπόν ισχύει αυτή η νομοτέλεια, τότε η μόνο λύση για να ελπίζουμε σε κάποια αύξηση είναι να απαιτήσουμε "Κάθε μήνα Εκλογές!"

ΥΓ) Επειδή υπάρχει μεγάλο οργανωτικό και λειτουργικό κόστος για τη διεξαγωγή των εκλογών, οι "μηνιάτικες" εκλογές θα γίνονται διαδικτυακά και θα ψηφίζει ο καθένας από το σπίτι του.

Με τη βοήθεια της τεχνολογίας θα αποκλείεται και η "βία και η νοθεία" αφού τα αποτελέσματα αλλά και οι εγγεγραμένοι που θα ψηφίζουν θα ελέγχονται από διακομματική αντιπροσωπεία πληροφορικών και χάκερς.

ΥΓ2) Ο ΓΑΠ ήξερε τι έλεγε αφού υπήρξε υπουργός Εξωτερικών και μοίραζε τα εκατομμύρια σαν στραγάλια σε αμφιλεγόμενες ΜΚΟ που έκαναν "αποναρκοθετήσεις" στη Βοσνία, στο Ιράκ και στο  Λίβανο...

Λεπτομέρειες

Γράφτηκε από τον/την Γιάννης Ράγκος

Κατηγορία: Επικαιρότητα

Δημοσιεύθηκε : 30 Ιανουαρίου 2014

Τις ιδιαίτερα δυσμενείς εργασιακές και ασφαλιστικές συνθήκες που επικρατούν στο χώρο αυτό, τα αιτήματα των δημοσιογραφικών Ενώσεων, αλλά και το νομικό «οπλοστάσιο» που διαθέτουν οι εργαζόμενοι στα ενημερωτικά ψηφιακά Νέα Μέσα (portals, sites, blog) ανέδειξε η ημερίδα, την οποία διοργάνωσε χθες 29 Ιανουαρίου στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ η Ένωση Συντακτών Περιοδικού & Ηλεκτρονικού Τύπου (ΕΣΠΗΤ) με θέμα: «Εργασιακό καθεστώς και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων στα διαδικτυακά ΜΜΕ».

Ανοίγοντας τις εργασίες της ημερίδας, ο πρόεδρος της ΕΣΠΗΤ Θέμης Μπερεδήμας ανέφερε πως στόχος της πρωτοβουλίας αυτής δεν είναι μόνο η απλή καταγραφή της εργοδοτικής ασυδοσίας και της παραβίασης κάθε έννοιας εργασιακού δικαιώματος, αλλά να αποτελέσει αποφασιστικό βήμα για την οργάνωση και δράση των εργαζομένων και ταυτόχρονα συντονισμού των ενεργειών όλων των εμπλεκομένων. Ακόμα, τόνισε το γεγονός πως οι δημοσιογράφοι στα Νέα Μέσα δεν μπορούν να ασφαλιστούν στα δημοσιογραφικά ταμεία και επεσήμανε το φαινόμενο ένας εργαζόμενος «να κάνει ταυτόχρονα τη δουλειά του δημοσιογράφου, του φωτορεπόρτερ, του εικονολήπτη κ.λπ.».

Ο νομικός σύμβουλος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών (ΠΟΕΣΥ) Τάσος Πετρόπουλος αναφέρθηκε στο παράδειγμα της Γερμανίας, όπου η εργασία σε αντίστοιχα μέσα αντιμετωπίζεται ως εξαρτημένη και χαρακτήρισε ως καταχρηστικούς τους όρους εργασίας που επιτρέπουν σε Έλληνες εργοδότες να αμείβουν τους δημοσιογράφους με βάση τη δημοφιλία ενός άρθρου (αριθμός «κλικ» κ.λπ.). Επίσης, σημείωσε πως η εργασία στα Νέα Μέσα θα πρέπει να αντιμετωπίζεται όπως αυτή στα έντυπα μέσα, καθώς όπως είπε το διαδίκτυο «είναι τρόπος διανομής ΜΜΕ και όχι νέος τύπος ΜΜΕ» και διευκρίνισε πως είναι εφικτό να γίνει εφαρμογή του αγγελιοσήμου στα μέσα αυτά.

Παρόμοιες θέσεις εξέφρασε και ο εργατολόγος-νομικός σύμβουλος της ΕΣΠΗΤ Δημήτρης Περπατάρης, που είπε χαρακτηριστικά πως ο χώρος του διαδικτύου γνωρίζει «μόνο ελαστικές μορφές εργασίας», προσθέτοντας ωστόσο ότι «αν και οι εργοδότες υποστηρίζουν πως τα Νέα Μέσα δεν μπορούν να υπαχθούν στις παλιές διατάξεις, εντούτοις το υφιστάμενο νομικό οπλοστάσιο σχετικά με τους εργασιακούς, μισθολογικούς και ασφαλιστικούς όρους μπορεί να εφαρμοστεί και στην περίπτωση των εργαζομένων στα μέσα αυτά». Υπενθύμισε, ακόμα, πρόσφατες δικαστικές αποφάσεις που είναι ευνοϊκές για τους δημοσιογράφους του διαδικτύου, αλλά εξέφρασε την άποψη πως θα ήταν λάθος «να προσδοκούμε σε μελλοντική νομοθετική ρύθμιση για το θέμα».

«Εργασιακός και ασφαλιστικός… Μεσαίωνας»

Ο Γιώργος Κατερίνης, μέλος του Δ.Σ. της ΠΟΕΣΥ χαρακτήρισε τα Νέα Μέσα ως «γκρίζα ζώνη» με «μεσαιωνική δομή στην οργάνωση της εργασίας» («μαύρη» εργασία, εξαντλητικά ωράρια, αμοιβή με τα «κλικ» κ.ά.) και υπογράμμισε την ανάγκη οι Ενώσεις και τα δημοσιογραφικά ταμεία να ασχοληθούν άμεσα με το θέμα, τροποποιώντας και τα καταστατικά τους, αφού θα πρέπει να επικρατήσουν «ενιαίες συνθήκες εργασίας και ασφάλισης τόσο στον έντυπο όσο και στον ηλεκτρονικό Τύπο».

Από την πλευρά τους, οι δημοσιογράφοι Γιώργος Λαμπρόπουλος και Κώστας Χρήστου μετέφεραν την εμπειρία από την εργασία τους σε Νέα Μέσα, δίνοντας έμφαση στο γεγονός πως πολλές φορές γίνεται αναπαραγωγή ειδήσεων χωρίς τον παραμικρό δημοσιογραφικό έλεγχο («το σημαντικό είναι το rewriting» ανέφερε χαρακτηριστικά ο Γ. Λαμπρόπουλος) ή ακόμα δημοσιεύονται συνειδητά «ψεύτικες» ειδήσεις, που όμως φέρνουν πολλά «κλικ» στο site. Σημείωσαν πως σε κάποια από αυτά τα μέσα υπάρχουν συμβάσεις εργασίας για τους δημοσιογράφους, αλλά ως υπαλλήλων γραφείου και με ασφάλιση στο ΙΚΑ, όμως οι περισσότεροι εργάζονται με ελάχιστη ή καθόλου αμοιβή, διατυπώνοντας παράλληλα την πρόταση για άμεση αυτοοργάνωση των εργαζομένων και επαφή με τις Ενώσεις, οι οποίες δεν «πρέπει να αλλάξουν μόνο καταστατικά, αλλά και μυαλά» (Κ. Χρήστου).

Τέλος, ο καθηγητής Νέων Τεχνολογιών και ΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο Αθήνας, Μιχάλης Μεϊμάρης, υπενθύμισε ότι στα μέσα της δεκαετίας του '80 μαζί με τον Γιάννη Φαρμάκη έκαναν γνωστά τα εργαλεία των New Media της εποχής (Desk Top Publishing, Βάσεις Δεδομένων, Βιντεοτέξ, Βιντεοδίσκο κ.α.) μέσα από τα σεμινάρια του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων στα οποία εκπαιδεύτηκαν νέοι άνεργοι δημοσιογράφοι. Ανέφερε μάλιστα και τη σχετική έκδοση του ΑΠΕ «Να ξαναεφεύρουμε τη δημοσιογραφία», τίτλος εμπνευσμένος από μια φράση του διευθυντή της Liberation, Σερζ Ζιλί.

Είπε, επίσης, ότι εδώ και δύο χρόνια δεν βλέπει τηλεόραση, αφού δεν υπάρχει μόνο «εργασιακός μεσαίωνας αλλά και ενημερωτικός μεσαίωνας».

Χαιρετισμοί προέδρων Ενώσεων και του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ

Κατά τη διάρκεια της ημερίδας, χαιρετισμούς απηύθυναν ο πρόεδρος της ΠΟΕΣΥ Γιώργος Σαββίδης («Οι εργαζόμενοι στο διαδίκτυο στερούνται κάθε νομικής κατοχύρωσης»), η πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ) Μαρία Αντωνιάδου («Χρειάζεται η επιβολή αγγελιοσήμου στο διαδίκτυο»), η πρόεδρος του Ενιαίου Ταμείου Ασφάλισης Προσωπικού στα ΜΜΕ (ΕΤΑΠ-ΜΜΕ) Γιώτα Αντωνοπούλου («Τα καταστατικά των επιμέρους ταμείων που συγκρότησαν το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ είναι αναχρονιστικά. Το 2014 θα είναι έτος καταστατικών αλλαγών»), ο πρόεδρος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου (ΠΣΑΤ) Σωτήρης Τριανταφύλλου («Αλλάξαμε το καταστατικό στον ΠΣΑΤ και από τον Μάρτιο 2014 θα επιτρέπεται η εγγραφή δημοσιογράφων και από ενημερωτικά αθλητικά sites»), ο πρόεδρος της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας (ΕΦΕ) Μάριος Λώλος («Είναι πολύ σημαντικό το θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων στο διαδίκτυο, όπου το 90% των φωτογραφιών που κυκλοφορούν είναι χωρίς δικαιώματα») και ο πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Θεσσαλίας, Στερεάς Ελλάδας και Εύβοιας (ΕΣΗΕΘΣτ.ΕΕ) Δημήτρης Χορταργιάς («Έχουμε σοβαρούς προβληματισμούς για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν σήμερα τα ειδησεογραφικά sites»).

Παρέστησαν, ακόμα, ο πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Πελοποννήσου, Ηπείρου και Νήσων (ΕΣΗΕΠΗΝ) Κυριάκος Κορτέσης, ο πρόεδρος της Ένωσης Προσωπικού Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΠΗΕΑ) Μάρκος Γκανάς, o Γ. Γ. της Ένωσης Τεχνικών Ιδιωτικής Τηλεόρασης Αττικής (ΕΤΙΤΑ) Γιώργος Αλιφέρης και ο αντιπρόεδρος της Ένωσης Τεχνικών Ελληνικής Ραδιοφωνίας (ΕΤΕΡ) Παναγιώτης Μαυράκης.

Ρεπορτάζ: Γιάννης Ράγκος / Δημήτρης Ταταρούνης

ΣΧΟΛΙΟ:

Η ιστορία ως φάρσα…

Τη δεκαετία του 1990, οι συνάδελφοι που εργάζονταν στα (τότε, σχετικά νέα) δημοτικά και ιδιωτικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα δεν αναγνωρίζονταν ούτε από τις Ενώσεις ούτε από τα δημοσιογραφικά Ταμεία (δεν περιλαμβάνονταν στην «ασφαλιστέα ύλη»), κάτι που υπέστην και ο ίδιος εργαζόμενος σε ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό πανελλαδικής εμβέλειας. Μάλιστα, η ασφάλισή τους στο ΤΣΠΕΑΘ έγινε δυνατή μόλις τον Νοέμβριο 1998, δηλαδή εννέα ολόκληρα χρόνια (!) μετά την έναρξη λειτουργίας των μέσων αυτών (βλ. σχετικά, ανακοίνωση ΕΣΗΕΑ 25^ης Νοεμβρίου 1998), κατόπιν νομοθετικής ρύθμισης της τότε κυβέρνησης.

Σήμερα, μετά από 15 χρόνια, συμβαίνει ακριβώς το ίδιο με τους ολοένα και αυξανόμενους σε αριθμό συναδέλφους που εργάζονται για πολλά χρόνια με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών (τους αδοκίμως και αντιαισθητικώς αποκαλούμενους «μπλοκάκηδες») ή στα Νέα Μέσα.

Όπως είναι γνωστό, η ιστορία επαναλαμβάνεται, συχνά ως φάρσα. Γι’ αυτό, απαιτούνται άμεσες και αποτελεσματικές δράσεις από τα σωματεία του κλάδου και τα ασφαλιστικά ταμεία!

Γ. Ρ.

Λεπτομέρειες

Γράφτηκε από τον/την Ρεπόρτερ

Κατηγορία: Επικαιρότητα

Δημοσιεύθηκε : 06 Φεβρουαρίου 2014

"Έφυγε" χθες από τη ζωή, σε ηλικία 75 ετών, χτυπημένη από την επάρατη νόσο η Τζένη Βάνου, μια σπάνια φωνή του ελαφρού και ελαφρολαϊκού τραγουδιού.

Η "αηδονόλαλη", όπως την έχουν χαρακτηρίσει Τζένη Βάνου -καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Ευγενίας Βραχνού-, θα μείνει για πάντα στη μνήμη των ακροατών των τραγουδιών της για την ποιότητα της φωνής της που θαύμασαν πολλοί μεγάλοι μουσικοί, μεταξύ των οποίων και ο Μάνος Χατζηδάκις του οποίου όμως δεν είπε ποτέ κανένα τραγούδι.

Ο λόγος ήταν ότι την είχε αναδείξει ο Μίμης Πλέσσας ο οποίος ήταν σε αντιπαλότητα με τον Χατζηδάκη και η ίδια δεν θέλησε να τον "πουλήσει", καίγοντας έτσι ένα πολύ μεγάλο χαρτί για το μέλλον και την καριέρα της.

Η Τζένη Βάνου ήταν σμυρνέικης καταγωγής, είχε γεννηθεί στην Πλατεία Αττικής και μεγάλωσε με τη γιαγιά της αφού οι γονείς της χώρισαν στην τρυφερή ηλικία της, κάτι που σημάδεψε τη ζωή της.

Η μητέρα της είχε εγκαταλείψει τον πατέρα της και το διαζύγιο βγήκε σε βάρος της με αποτέλεσμα να μην της επιτρέπουν, ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια, να βλέπει την κόρη της. Αυτό δημιούργησε παιδικό τραύμα στην ψυχή της Τζένης που ίσως να μην το ξεπέρασε ποτέ.

Η καριέρα της άρχισε όταν ο δημοσιογράφος Γιώργος Κολοκοτρώνης την άκουσε να τραγουδάει και την  πήγε στα ραδιοφωνικά «Κυριακάτικα Πρωινά» που έκανε ο Γιάννης Οικονομίδης με τον Μίμη Πλέσσα και τη Ρένα Ντορ.

"Ο Πλέσσας, αφού με άκουσε, μου είπε, «αναμφισβήτητα έχεις αξία». Μου πρότεινε να περάσω ακρόαση για να με προσλάβουν στην Κρατική Ραδιοφωνία ως τραγουδίστρια. Έτσι έκανα τα χαρτιά μου με τις πλάτες της μάνας μου, κρυφά απ’ τον πατέρα μου, γιατί ακόμα πήγαινα σχολείο και τ’ όνειρό του ήταν να μπω στο πανεπιστήμιο".

Η συνέχεια ήταν εντυπωσιακή αφού τραγούδησε με τη συνοδεία του μεγάλου Κώστα Γιαννίδη, είπε το 80% των τραγουδιών του Πλέσσα καθώς και συνθέσεις από τους αναγνωρισμένους συνθέτες της εποχής:Μουζάκη, Μωράκη, Καπνίση κ.α

Με το τραγούδι "Τώρα" του Πλέσσα νίκησε το 1964 στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ο Δημήτρης Χορν, που ήταν μέλος της επιτροπής, ψήφισε «Τζένη Βάνου». Όταν η διευθύντρια του μουσικού προγράμματος του είπε «Τάκη, τραγούδια ψηφίζουμε», εκείνος απάντησε «μα, δεν έχετε καταλάβει ακόμα ότι τα επόμενα πενήντα χρόνια θα μας βασανίζει με τη φωνή της;».

Όπως αναφέρει σε μία συνέντευξή της στο www.lifo.gr σ' ένα από τα «Κυριακάτικα Πρωινά» του Rex πήγε να την δει ο πατέρας της με την ετεροθαλή αδερφή της: 'Ήταν αρχιεργάτης στα πιεστήρια μιας εφημερίδας κι άκουγε απ’ τους κουτσομπόληδες -δημοσιογράφους που δεν ήξεραν ότι ήταν μπαμπάς μου- πόσο βράχος ηθικής ήμουν. Μου είπε «όσο μεγάλη και να γίνεις σε δόξα και ηλικία, να μάθεις να ζητάς συγγνώμη. Αυτό ήρθα σήμερα εγώ να ζητήσω, γιατί δεν ήξερα τι παιδί είχα κάνει».

Ας δούμε όμως τη συνέχεια της καριέρας της όπως την περιγράφει η ίδια στο lifo.gr:

Ένα μου προσόν ήταν ότι δεν ήξερα από μουσική, αλλά είχα τρομερή μουσικότητα και μάθαινα πάρα πολύ γρήγορα. Όταν ορφάνεψε η θέση της Μούσχουρη στο «Τζάκι» της πλατείας Ρηγίλλης, γιατί έπρεπε να φύγει για δεκαπέντε μέρες στο εξωτερικό, με κάλεσαν να την αντικαταστήσω. Έγινε τέτοιος χαμός, που τελικά έμεινα δύο μήνες. Εκεί ήρθαν και μου πρότειναν συνεργασία ο Μανώλης Χιώτης με τη Μαίρη Λίντα για τη Σπηλιά του Παρασκευά. Άλλου είδους σούσουρο!

Παρέλαυναν όλοι οι καλλιτέχνες, ώσπου μετά από μια ψευτοπαρεξήγηση -ήμουν πολύ πεισματάρα-, πήρα το ένα και μοναδικό μου ρούχο κι έφυγα. Το επόμενο κιόλας βράδυ τραγουδούσα στη Νεράιδα. Εκεί έμεινα απ’ το καλοκαίρι του ‘61 μέχρι το ’69, που έφυγα για την Αμερική. Ήταν το καλύτερο καλοκαιρινό μαγαζί κι έτσι τους χειμώνες εμφανιζόμουν στα αντίστοιχα καλά χειμερινά: Παλιά Αθήνα, Βράχος, Κάστρο.

Το πρώτο μου σουξέ ήταν το ’62-’63, με το «Αν σ’ αρνηθώ αγάπη μου». Το ’64, παράλληλα με τη Νεράιδα, εμφανιζόμουν στο θέατρο με τον Γιώργο Μουζάκη, ο οποίος μου έγραψε τη «Σκλάβα» και το «Θέλω κοντά σου να μείνω», που τραγούδησα μαζί με τον Γιάννη Βογιατζή. Δεν έκανα κάτι τρανταχτό μέχρι το ’69, που με κάλεσε ο Φίνος. Ο Νίκος Μαμαγκάκης αργούσε να του παραδώσει τη μουσική για την ταινία Λεωφόρος του μίσους, γιατί η τραγουδίστριά του δεν μπορούσε να το βγάλει. Πάω εγώ, το μαθαίνω, το ηχογραφώ, παίρνω 350 δραχμές και φεύγω. Βγαίνει η ταινία, γίνεται χαμός κι εγώ δεν έχω πάρει είδηση. Ήμουν τότε στην εταιρεία «Βεντέτα» της Πόλυς Πάνου και με παίρνει ο άντρας της, ο Στέλιος Πελαγίδης, και μου λέει «έχουν σπάσει τα τηλέφωνα, ποιο είναι αυτό που λέει “ο ήλιος βγαίνει μες στα μάτια σου”;». Του απαντάω «μπας κι είναι απ’ την ταινία;». Είχα ξεχάσει και τα λόγια! Πήρε τη μήτρα απ’ τον Φίνο και με ειδική επεξεργασία στο Παρίσι το κυκλοφόρησε.

Με παίρνει μια μέρα ο Τάκης Λαμπρόπουλος της Columbia και μου λέει «κορίτσι μου, έκανες τη ζωή σου, σε θέλει ο Χατζιδάκις». Μόλις το άκουσα, διαλύθηκα. Ο Χατζιδάκις με συγκλόνιζε! Αλλά ήταν σε μόνιμη αντιπαράθεση με τον Πλέσσα. Λέω, «ρε Τάκη, ο Μίμης μ’ έβγαλε. Πώς θα του το κάνω αυτό;». Πολλά χρόνια αργότερα τον συνάντησα στην Αμερική. Μου είπε: «Λυπάμαι πολύ. Είσαι πολλή ανόητη κι έχασες την ευκαιρία της ζωής σου, γιατί εγώ πια ποτέ δεν θα σου δώσω τραγούδια μου». Κι έμεινα με τη μεγάλη πίκρα ότι δεν τραγούδησα Χατζιδάκι. Αλλά μπορεί να είχα πει, να χαλούσε η Ελλάδα κι εγώ να μην κοιμόμουν το βράδυ.

Παντρεύτηκα το ’64, γιατί όλη μου η έγνοια ήταν να κάνω παιδιά και οικογένεια. Δυστυχώς, ήμουν απ’ τις γυναίκες που κακοποιήθηκαν πάρα πολύ στον γάμο τους. Απ’ τον φόβο μου δεν έβλεπα τι γινόταν γύρω μου. Έκανα τον γιο μου και φύγαμε οικογενειακώς το ‘69 για την Αμερική. Εκεί έκανα ένα πενταετές συμβόλαιο με ελληνοαμερικανική δισκογραφική κι εμφανιζόμουν στου «Μολφέτα», το καλύτερο ελληνικό μαγαζί της Νέας Υόρκης. Αλλά τη ζωή της Αμερικής δεν την άντεχα. Έμεινα και έγκυος στην κόρη μου και είπα, «σκοτώστε με, αλλά δεν γίνεται να μείνω». Έκτοτε, έχω πάει εννέα φορές να δουλέψω, αλλά πάντα με την προοπτική να επιστρέψω. Με το που επέστρεψα το ’71, χώρισα με ον άντρα μου κι έμεινα με δυο παιδιά και χωρίς καμιά βοήθεια. Του πλήρωνα και τα χρέη, για να μην έχουν τα παιδιά μου πατέρα στη φυλακή…

Άνεργη και χωρίς εταιρεία, βλέπω τον Βοσκόπουλο στον δρόμο και του λέω τα χάλια μου. Με παίρνει στη Minos και μου γράφει δυο λαϊκά, το «Αγόρι μου» και το «Σε παρακαλώ, σήκω και φύγε». Εκεί χτύπησα φλέβα χρυσού στην κυριολεξία, παρόλο που προερχόμουν απ’ το «ελαφρύ». Τότε είναι που με τον Πλέσσα κάνω το «Σε βλέπω στο ποτήρι μου» και το 1984 παίρνω χρυσό δίσκο με το «Τρένο της ζωής» του Μουσαφίρη. Στη Minos έμεινα από το ’72 μέχρι το ’88, οπότε σταμάτησα να έχω τη δημοτικότητα που είχα.

Άρχισα να εμφανίζομαι σε δεύτερα μαγαζιά, γιατί έπρεπε να βγάλω το μεροκάματο. Στην αγωνία μου να εξασφαλίσω δουλειά, υπέγραφα μ’ όποιον ερχόταν πρώτος. Και πάντα με λίγα λεφτά. Μετά έπεφταν άλλες πέντε προτάσεις. Αυτό με πίκρανε, τις νύχτες δεν κοιμόμουν, περπατούσα μέσα στο σπίτι, τρελαινόμουν, αλλά στο τέλος το κατάπια. «Δεν πειράζει», έλεγα μέσα μου, «ξέρεις ποια είσαι». Οι μόνοι που έχω ζητήσει βοήθεια στη ζωή μου, είναι η μάνα μου και ο Θεός.

Σεβάστηκα και αγάπησα τον εαυτό μου πάντα ένα σκαλοπάτι πιο κάτω. Δεν εκτίμησα τη χρυσόσκονη που μ’ έλουσε ο Θεός. Μετανιώνω που δεν έκανα λεφτά, γιατί στην ηλικία μου η μόνη μου προοπτική πια είναι να κάνω αύριο καλύτερο μουσακά και να ψωνίσω κάτι στο εγγόνι μου. Κι όταν δεν έχω, τότε μουντζώνω τον εαυτό μου. Αλλά και τώρα να ξεκινούσα, πάλι τα ίδια λάθη θα έκανα.