Τα δάση καίγονται και μετά καταπατούνται, οι παραλίες χτίζονται, οι πόλεις πλημμυρίζουν με την πρώτη δυνατή βροχή, κτίρια γκρεμίζονται σαν χάρτινοι πύργοι, πλοία τρακάρουν με βραχονησίδες στα καλά καθούμενα, αλλά κανείς δεν φταίει στην Ελλάδα...

Φταίνε τόσοι πολλοί που η ευθύνη εξανεμίζεται.

Γι αυτό, πολίτες δεν χρειάζεται να υπάρχουν, παρά μόνον τηλεθεατές που τη "βρίσκουν" με τις εικονικές δίκες στο γυαλί και οι δικαστές παραγκωνίζονται σιγά-σιγά από κάποιους τηλεοπτικούς αστέρες που ανέλαβαν το ρόλο του εισαγγελέα...

Όσο για τους πολιτικούς, αυτοί φοράνε τον αλεξιεύθυνο μανδύα της ασυλίας και ουδέν λάθος αναγνωρίζουν.

Και ίσως επί της ουσίας να μην έχουν άδικο. Όπως έχουν εξελιχθεί σήμερα τα πράγματα, κάποιοι άλλοι, αόρατοι, αποφασίζουν για την τύχη μας και αυτοί μάλλον αναλαμβάνουν τη διεκπεραίωση...

Συμπέρασμα: ζούμε στη χώρα που δεν έφταιγε κανείς, διότι στην Ελλάδα η ευθύνη μπορεί να υπάρχει, αλλά είναι αόρατη!
Σαν ένα τζάμι ψεκασμένο με άζαξ εν ονόματι της "κάθαρσης".

Ένα τζάμι-παγίδα, άλλοθι του αληθινού θύτη για να θολώνει τα νερά και να ενοχοποιούνται πολλοί αμέριμνοι και αθώοι περαστικοί που είχαν την ατυχία να κουτουλήσουν πάνω του!